Komunizm oferował nowy ideał kobiecego piękna, który do dziś można zobaczyć w postaci rzeźb na fasadzie Pałacu Kultury w Warszawie. Przedstawione tam kobiety muskulaturą dorównują mężczyznom i zapewne mają taką samą krzepę. I zapewne z łatwością pokonałaby każdego z mężczyzn we współzawodnictwie w pracy.
Kobiety zostały zaangażowane do pracy z przyczyn ekonomicznych, ale tłumaczono ten fakt ideą równouprawnienia. A trudno sobie wyobrazić kobietę traktorzystkę lub trzymającą kielnię murarską w kapeluszu lub w powiewnej sukience w grochy…
W powszechne użycie weszła więc chustka na głowę, waciak i fartuch. Leopold Tyrmand w „Dzienniku” tak wspomina spotkanie w sklepie dwóch warszawskich murarek: „Na ich twarzach i w postaciach osadzało się coś pierwotnego, jakiś nawrót do prehistorii. Tak musiała wyglądać kiedyś kobieta jaskiniowa (…), umalowane usta, trzymany w ustach papieros, ohydny, brudny waciak (…). Nie wierzę, aby stojąca przy mnie murarka po przyjściu do domu, umyciu się i włożeniu ładnej sukienki wracała do kobiecości.”
Jak więc radziły sobie kobiety w szarej rzeczywistości Polski Ludowej? Zapraszam na kolejne odcinki cyklu historii mody.
*Tyrmand Leopold, Dziennik 1954, Res Publica, Warszawa 1989, za: Piotr Szarota, Od skarpetek Tyrmanda do krawata Leppera, s.40, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008
Agnieszka Jelonkiewicz
konsultantka wizerunku, historyk sztuki, ekspert z dress code’u. Jedna z bohaterek książki „Sukces jest kobietą! Piękna twarz biznesu”. Szkoli Zarząd i naczelne kierownictwo firm z profesjonalnej autoprezentacji i etykiety w biznesie. Przygotowuje wizerunek medialny ekspertów i rzeczników prasowych. Prowadzi zajęcia dydaktyczne dla młodzieży i grona pedagogicznego.
Akademia Stylu Agnieszki Jelonkiewicz
FB Akademia Stylu Agnieszki Jelonkiewicz
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.