Historię można opowiedzieć w kilku zdaniach: Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) po długim pobycie w Stanach Zjednoczonych wraca do swojego rodzinnego domu w wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii. Jest poróżniony z ojcem (sir Hopkins), a w dodatku jego brata zabiło jakieś dzikie zwierzę (to wydarzenie otwiera film). Brat osierocił narzeczoną i swoją śmiercią pobudził miejscowych mężczyzn do szukania potwora, który od dłuższego czasu nocami atakuje ludzi. Pewnego dnia Lawrence zostaje ugryziony przez owego potwora, czyli wilkołaka i oczywiście zaczyna się zmieniać w krwiożerczą bestię.
Reżyser filmu Joe Johnston ma na swoim koncie kilka kasowych przebojów i tyleż klap. Wcześniej nakręcił urocze „Jumaji”, trzecią część „Parku Jurajskiego” i „Hidalgo”. „Wilkołak” to film zrobiony poprawnie. Jest historia zamiany człowieka w potwora (te, nie ważne czy wampiry, czy wilkołaki, jak wiadomo od czasu premiery „Zmierzchu” są seksowne i przyciągają miliony fanów do kin), wątek miłosny, stara rodzinna tajemnica i nienawiść.
Bardzo dobra muzyka, mroczne zdjęcia, kilka niezłych efektów specjalnych, przystojny odtwórca głównej roli o głębokim, uwodzicielskim spojrzeniu… Ale to za mało, żeby film nazwać horrorem, za mało nawet żeby wytłumaczyć sens jego zrobienia. Bo nie ma tu nic, co przyciągnęłoby uwagę, przeraziło, zastanowiło. Wilkołak co prawda jest seksowny (choć reżyser nie postarał się, żeby wytłumaczyć, dlaczego:) i nawet przez chwilę miłość pokonuje w filmie bestię, ale po co? Na co? I… Dlaczego? Nie wiadomo.
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.