Eksmagazyn.pl

Wiele osób nie rozmawia o seksie, ponieważ jest to dla nich temat tabu. Wstyd ten odziedziczyliśmy jednak po przodkach. Zaczęło się od tego, że akt seksualny stanowił pewną konieczną aktywność, która wiązała się z ryzykiem. Podczas miłosnych uniesień można było zostać napadniętym na przykład przez drapieżne zwierzę. Stąd pomysł, aby podczas całego procederu chować się w zaroślach. To poszukiwanie kryjówki towarzyszy nam jednak do dzisiaj, choć tak naprawdę drapieżne zwierzęta wcale nie są już żadnym problemem.

Nie wybiegajmy jednak tak daleko w przeszłość. Około 100 lat temu przepis na udany seks był prosty. Obowiązywało przy tym kilka zasad. Po pierwsze angażując się w życie intymne trzeba było osiągnąć pewien wiek. Dla mężczyzn było to 25 lat, dla kobiet 20. Po drugie, życie płciowe nie mogło przynosić uszczerbku na zdrowiu. Po trzecie wszystko to możliwe było jedynie w związkach małżeńskich. Po czwarte, nie do przyjęcia był seks przedmałżeński, a po piąte, po ślubie małżonkowie musieli być gotowi na wychowanie dzieci.

Piękne zasady? To tylko teoria! Rzeczywistość wyglądała inaczej. Dane zebrane w 1898 roku pokazują, że życie seksualne zaczynało się, choćby symbolicznie, w momencie uświadomienia. Przed ukończeniem 9. roku życia poinformowanych o relacjach intymnych zostało 16% naszych dziadków i pradziadków (jak się okazuje, niektórzy nawet w wieku lat 3). 58% chłopców odkryło „tajemnicę życia” mając lat 9-12. Odsetek tych, którzy przekraczając 14. rok życia wierzyli w bociana, był znikomy. Wynika z tego, iż większość poznała prawdę w ciągu pierwszych lat gimnazjum. Wiedza ta nie była jednak bynajmniej przekazana przez nauczycieli ani rodziców. Główne źródło informacji stanowił kolega, zwykle tylko odrobinę starszy. Pomocnym źródłem wiedzy okazywała się też służba. Rodzice uświadamiali nie więcej niż 2-4% młodzieńców.

Dzisiaj jest podobnie. Ze współczesnych badań wynika, że młody Polak o relacjach intymnych dowiaduje się dzisiaj mając najczęściej 12–13 lat. Jak widać, wiek wtajemniczenia niespecjalnie się zmienił. Budząca się wraz z hormonami ciekawość musi zostać w porę zaspokojona – i pod tym względem jest dziś tak samo, jak przed stuleciem.

Pierwsze stosunki naszych pradziadków nie zawsze należały do udanych. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że trudno było znaleźć „tę jedyną”. Zazwyczaj więc swój pierwszy akt seksualny przeżywano ze służbą lub innymi przypadkowo napotkanymi osobami. W grupie docelowej znalazły się także prostytutki. Dawczyniami rozkoszy były poza tym robotnice, wieśniaczki, szwaczki czy, ogólnie mówiąc,przedstawicielki niższego stanu.

Kolejne stosunki odbywali ówcześni studenci najczęściej z tzw. rogówkami, czyli najtańszymi prostytutkami, oferującymi wdzięki na rogach ulic. Z ich usług korzystało 65% studenterii. Na płatną rozkosz studenci byli praktycznie skazani, nie posiadali bowiem zwykle miejsca, gdzie mogliby przyprowadzić wybrankę, a „profesjonalistki” miały swoje lokum. Studenci nie należeli też do zbyt wiernych.

Połowa studentów z przełomu XIX i XX wieku obawiała się chorób wenerycznych. Stosowali więc środki zapobiegawcze, najczęściej prezerwatywy (około 10%). Aplikowali też sobie na genitalia środki odkażające: sublimat (silnie trujący chlorek rtęci), karbol (fenol), wazelinę, nadmanganian potasu, lapis (azotan srebra). Nie zawsze okazywały się one jednak wystarczająco skuteczne.

Poza liczbą osób borykających się z chorobami wenerycznymi obie grupy – współcześnie żyjący i ci, którzy chodzili po świecie jakieś 100 lat temu – wydają się działać w podobny sposób i przechodzić podobne problemy. Oburzenie, które dotyka współczesnych relacji seksualnych pozostaje wobec tego bezzasadne. Okazuje się bowiem, że kiedyś wcale nie było lepiej niż teraz.

Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl