Eksmagazyn.pl

Absolwentka MISH na Uniwersytecie Warszawskim i dramaturgii na Wydziale Reżyserii AST w Krakowie, doktorantka na Wydziale Dramatu, Teatru i Tańca w Royal Holloway, University of London (doktorat pisze o autocenzurze w teatrze i w sztukach performatywnych). „Jej twórczość dramaturgiczną i teatralną cechuje przenikliwość, dyscyplina myślowa, ironia, dowcip, przekora, a jednocześnie – uważność” – ocenia Monika Kwaśniewska-Mikuła.

I przypomina trzy ostatnie, różnorodne pod względem formalnym, dokonania artystki: spektakl „Miła robótka” (Teatr im. Fredry w Gnieźnie i Festiwal Łódź Czterech Kultur), „Hatefulness” – słuchowisko zrealizowane w Radio Kapitał oraz czytanie performatywne „Kancelaria Paniki Moralnej i Etycznej Wyższości” z Teatru Polskiego w Poznaniu. „Łączy je precyzyjna konstrukcja dramaturgiczna, odwołująca się do ukrytych, wstydliwych i czasami niewygodnych afektów. Ponadto, odnosząc się do niesłabnących dyskusji i napięć w sferze publicznej, skoncentrowanych wokół protestów ulicznych czy ruchu #MeToo, nie powtarzają one znanych rozpoznań, tylko dodają kolejne, często nieoczywiste wątki: afirmują niewymuszoną nagość i przyjemność seksualną, dają upust gniewnym, »brzydkim« emocjom, wskazują możliwe drogi rehabilitacji osób, które stosowały przemoc w miejscu pracy” – dodaje.

Gatunek, jaki Agnieszka Jakimiak uprawia w teatrze, można śmiało nazwać scenicznym esejem. Pierwsze (lata 2011–17) tworzyła w duecie z reżyserką Weroniką Szczawińską (Paszport POLITYKI za 2019 r.), kolejne, jako reżyserka i (współ)scenarzystka, z dramaturgiem i scenografem Mateuszem Atmanem. Do najnowszych należą m.in. „Martwa natura” (Teatr Powszechny w Warszawie), „nosexnosolo” (Wrocławski Teatr Współczesny i Komuna Warszawa), nawiązujący do mobbingu i molestowania stosowanego przez belgijskiego twórcę Jana Fabre’a wobec artystów swojej grupy, czy „Kongres futurologiczny” na podstawie prozy Lema (Teatry Współczesne we Wrocławiu i Szczecinie).

Oraz doceniona przez krytyków „Miła robótka”, o emancypacyjnym aspekcie polskiej pornografii z lat 90. „Łączy poczucie humoru, język teatru krytycznego oraz tematy zakorzenione we wrażliwym spojrzeniu na rzeczywistość społeczno-polityczną Jakimiak” – pisze Katarzyna Niedurny.

Ponadto zgłoszeni zostali: Marta Bury (choreografka i założycielka teatru o. de. la w Rzeszowie), Renata Derejczyk (dyrektorka artystyczna Teatru im. Horzycy w Toruniu), Klaudia Hartung-Wójciak (reżyserka), Monika Kufel i Ana Nowicka (aktorka i scenografka oraz aktorka i reżyserka, twórczynie Teatru Barakah w Krakowie), Łukasz Lewandowski (aktor), Dorota Nawrot (scenografka), Konrad Nepelski (kompozytor), Maja Pankiewicz (aktorka), Aleksandr Prowaliński (reżyser światła), Malina Prześluga (dramatopisarka), Radek Stępień (reżyser), Cezary Tomaszewski (reżyser), Łukasz Twarkowski (reżyser), zespół TR Warszawa, Dawid Żakowski (performer, tancerz, aktor, reżyser, założyciel i kierujący działaniami zespołu Sztuka Nowa)

Oni nominowali: Michał Centkowski („Newsweek”, „Vogue Polska”), Jacek Cieślak („Rzeczpospolita”, „Teatr”), Tomasz Domagała (blog „Domagała Się Kultury”), Łukasz Drewniak (Teatralny. pl), Dariusz Kosiński („Tygodnik Powszechny”, Uniwersytet Jagielloński), Monika Kwaśniewska-Mikuła („Didaskalia”, Uniwersytet Jagielloński), Katarzyna Niedurny (Dwutygodnik. com, „Gazeta Wyborcza”, Podcast o Teatrze), Jacek Sieradzki („Dialog”), Joanna Targoń („Gazeta Wyborcza”, „Didaskalia”), Jacek Wakar (krytyk niezależny).

Fot. Leszek Zych/ Polityka