Dzieło sztuki nie zawsze musi nam się podobać. Badania neurobiologów nad ludzkimi sądami estetycznymi wskazują na dwa mechanizmy, od których może zależeć to czy dany obiekt uznamy za piękny. Jednym z takich ważnych mechanizmów jest zasada wyolbrzymiania. Ludziom podobają się obrazy, w których pewne cechy są wyraźniejsze niż w rzeczywistości, podkreślone czy nawet karykaturalne. Dlatego też niejednokrotnie kobiety na zdjęciach mogą mieć wydłużone nogi lub uwydatniony biust.
Kolejny mechanizm to zasada niejednoznaczności, niedokończenia. To mogłoby wyjaśniać dlaczego Michał Anioł nie dokończył większości swoich dzieł. Niewykluczone, że miał poczucie, iż to co robi dalekie jest od ideału i przerywał pracę. Tym samym ludzie oglądający to mieli znacznie szersze pole do interpretacji. Obserwator potrafi docenić, że dzieło sztuki ma w sobie jakąś zagadkę, którą rozwiązuje, albo że dostrzega wiele różnych możliwości jego analizy. Potrzeba dopełnienia tej niejednoznaczności sprawia, że nasza interpretacja traktowana jest jako w naszym mózgu forma nagrody.
Dlatego też człowiek, który analizuje dzieło i stwierdzi, że jest w nim coś nadnaturalnego lub niejednoznacznego ma większe skłonności ku temu, aby po prostu stwierdzić „to jest piękne”.
- Najpierw więc jest rodzaj odkrycia w odniesieniu do obiektu, które pociąga za sobą pozytywną reakcję afektywną. Ona z kolei jest interpretowana jako doświadczenie przyjemności wynikające z faktu obcowania z czymś. To nazywamy właśnie doświadczeniem estetycznym - wyjaśnia psycholog dr hab. Piotr Francuz. Dodaje on również, że u ekspertów, mających ze sztuką do czynienia na co dzień, ośrodek nagrody pobudzany jest pod wpływem innych bodźców niż u laików.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.